Op dit moment wordt de laatste hand gelegd aan een WODC rapport waarin het vóórkomen van klassenjustitie in Nederland onderzocht wordt en dat op 28 juni 2021 openbaar zal worden.

Op 27 oktober 2016 wijdde de Nieuwe Revu hier al een groot artikel aan met als titel ”Liegen voor de rechter loont; klassenjustitie in Nederland”.

Op 28 september 2016 schreef mr. Jack Jetten in het streekblad Nuth & Omstreken ook al een artikel over klassenjustitie dat het grote publiek nog niet onder ogen is gekomen en dat hieronder is weergegeven.

Klassenjustitie

(Nuth & Omstreken 28 september 2016)

Door mr. Jack Jetten:

Oud-minister Camiel Eurlings en zoon van de Valkenburgse burgemeester Martin Eurlings krijgt een andere behandeling dan gewone Nederlanders. In artikel 300 Wetboek van Strafrecht staat ondubbelzinnig: “Mishandeling wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of geldboete van max. 20.500 euro” en in artikel 304 staat, dat deze strafmaat met een derde kan worden verhoogd als het misdrijf is gericht tegen vader, moeder, echtgenoot, levensgezel of kind. Het Openbaar Ministerie heeft vastgesteld, dat Camiel in de zomer van 2015 zijn toenmalige vriendin (levensgezellin) Tessa Rolink (fotomodel) zo ernstig heeft toegetakeld, dat ze er oogletsel, gescheurde oorlellen en een gebroken elleboog aan heeft overgehouden. Het OM kwalificeert dit als huiselijk geweld en niet als zware mishandeling, omdat er geen zwaar blijvend letsel is. Heel verrassend wordt vervolgens besloten, dat Eurlings niet voor de rechter hoeft te verschijnen. Wel moet hij met zijn ex-vriendin een mediationtraject volgen, maar dat zal voor een gladde prater als Camiel wel geen enkel probleem zijn. Deze beslissing zweemt naar klassenjustitie

Want elke andere Nederlander zou in hetzelfde geval gewoon voor het hekje moeten verschijnen en voor dit misdrijf zijn gestraft. Dan had hij echter een strafblad gekregen, dat hem in zijn verdere carrière flink zou hebben gehinderd. Maar niks van dat alles. Camiel zat bij de Olympische Spelen in Rio als lid van het IOC vrolijk naast de koninklijke familie en werd zelfs in de gelegenheid gesteld om aan de hockeydames de zilveren medailles uit te reiken. De aanklacht wegens mishandeling van zijn vriendin werd even weggemoffeld. Toch zal de lijfwacht van de koning wel speciale instructies hebben gekregen en de sportdames werden na de huldiging snel weggeleid uit de buurt van de in opspraak gekomen bobo. Je weet maar nooit, risico op herhaling blijft altijd aanwezig, eens een dief altijd een dief. Zo ook bij mishandeling, kijk maar naar kickbokser Badr Hari. Nu Camiel bij de rechter wordt weggehouden, hoeft advocaat Geert-Jan Knoops niet meer in actie te komen. Eurlings kan gewoon doorgaan met waarmee hij bezig was. Wat was dat ook alweer? De KLM? Een gezin stichten? American Express? Terugkeer in de politiek?

Politici geven nooit op. Vraag maar aan Jos van Rey. Die zit nog steeds in de Limburgse Staten en in de Raad van Roermond. Dat anderen daar moeite mee hebben, deert hem niet. Hij is het slachtoffer, vindt hij. Nu kan hij zijn 240 uur taakstraf tegelijk vervullen met het rondbrengen van koffie op de publieke tribune, dan kan hij meteen zijn verkiezingsfolder en blanco volmacht kaarten afgeven. In Italië is Silvio Berlusconi er ook zo genadig vanaf gekomen. Hij hoefde één jaar gevangenisstraf wegens sex met minderjarigen niet uit te zitten, maar mocht als taakstraf koffie inschenken in een bejaardenhuis. Hij vond dat zo’n leuke klus, dat hij nog steeds op de koffie komt nu dat jaar er allang op zit. Hij betaalt zelfs de koekjes uit eigen zak of van eigen deeg. En de minderjarige meisjes zijn inmiddels meerderjarig geworden, prego, di niente.

Kijken we eens goed rond, dan zien we, dat politici zelden of nooit tegen een flinke straf oplopen als ze in de fout zijn gegaan. Tegen Van Rey was twee jaar gevangenis en drie jaar geen openbaar ambt uitoefenen geëist, maar hij kreeg slechts een taakstraf. In Israël werd oud-premier Ehud Olmert in mei 2014 veroordeeld tot een gevangenisstraf van zes jaar voor omkoping en het ontvangen van omgerekend meer dan 100.000 euro aan steekpenningen, maar eind 2015 werd die straf verlaagd tot 18 maanden. Zomaar. En nu wordt oud-president Lula da Silva van Brazilië aangeklaagd wegens een omkoopschandaal, waarbij hij zich zou hebben verrijkt met 3,7 miljoen real, omgerekend zo’n 990.000 euro, waaronder het accepteren van een appartement aan de kust in Sao Paulo. Het zal mij benieuwen of deze populaire politicus ooit de bak in draait.

Levenslange of tijdelijke ontzetting uit het passieve kiesrecht, dus geen kandidaat meer mogen zijn als ambtsdrager of volksvertegenwoordiger, dat is er niet bij. Toch zou dat de meest voor de hand liggende sanctie zijn, want een vertrouwensbreuk kan nooit aan het bekleden van een publiek ambt ten grondslag liggen. Als door de rechter is vastgesteld dat een ambtsdrager niet onkreukbaar is, dat hij zichzelf bevoordeelt, de boel belazert, met kinderen rommelt of zijn handen niet thuis kan houden, is aftreden de enige remedie. En niet via de achterdeur terugkomen. Vanwege de voorbeeldfunctie
zou een straf ook dubbel zo zwaar mogen zijn, want adel verplicht. Klassenjustitie is een hardnekkig overblijfsel uit vroeger tijden, toen hoger geplaatsen rustig hun gang konden gaan, terwijl laagopgeleiden altijd de volle laag kregen. Het is een hard gelag, dat dit nog altijd de kop blijft opsteken in een land, waarvan de politici om het hardst schreeuwen dat het een rechtstaat is.