“Rechters dulden geen kritiek. Advocaat Meindert Stelling van het tableau geschrapt.”

 

Advocaten voor wie hun core business liegen, gedraai en bedrog is, hebben weinig te vrezen van de rechters en het OM.

Als antwoord op een aangifte van valsheid in geschrifte tegen een advocaat die op het allerlaatste moment voor een rechtszitting aantoonbaar, willens en wetens, valse getuigenverklaringen heeft ingebracht stelt de OvJ van het arrondissementsparket Limburg dat een advocaat er van uit mag gaan dat zijn cliënt de waarheid spreekt en dat hij er dus op mag vertrouwen dat schriftelijke getuigenverklaringen naar waarheid zijn opgesteld.

Voor grof geld is een aantal advocaten verworden tot kruiperige dienaren van onwaarheid en onrecht. Als deze verdedigers niet langer strijden voor waarheid en recht, dan degenereert de advocatuur onherroepelijk tot een commerciële tumor die het hele rechtssysteem verziekt. Helaas hoeven dit soort advocaten geen angst te hebben voor de magistratuur.

Heel anders vergaat het advocaten die ongezouten hun eerlijke mening durven te geven en gebruik maken van hun recht op vrije meningsuiting.

De inmiddels 68-jarige Meindert Stelling was een beroepsofficier bij de Koninklijke luchtmacht die in 1985 defensie verliet als gevolg van zijn verzet  tegen de kernbewapening. In reactie op zijn, op het internationaal humanitair recht gebaseerde,  standpunt dat gebruik van kernwapens misdadig zou zijn, eiste de minister van defensie onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van Stelling aan alle opdrachten ter zake van het gebruik van kernwapens. Toen het Stelling niet lukte om die misdadige eis van Befehl ist Befehl van tafel te krijgen, nam hij ontslag. Sindsdien heeft hij als advocaat vele antikernwapen activisten bijgestaan. Ook mr. Stelling stak zijn weerzin tegen kernwapens in de rechtszaal  niet onder stoelen of banken.

In 2016 werd hij door de Raad van Discipline in Den Haag geschrapt van het tableau, zoals een ontslag voor advocaten zo mooi heet in juridische termen.

Volgens de Raad van Discipline gaf mr. Stelling voortdurend blijk “van een voor een advocaat zeer ongepast gebrek aan eerbied voor de rechterlijke autoriteiten”. Dit hoewel het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in diverse uitspraken heeft uitgemaakt dat ook advocaten kritiek mogen uiten op rechters. Die kritiek moet dan wel zijn gebaseerd op een zorgvuldige vaststelling van de feiten. Maar op de door mr. Stelling gestelde feiten ging de Raad van Discipline niet in.

Mr. Stelling gaf felle kritiek op rechters die het konden billijken dat onder bepaalde omstandigheden een nucleaire vernietiging van steden geoorloofd was. Dit hoewel een militaire aanval op de burgerbevolking onder alle omstandigheden verboden is en de nucleaire vernietiging van een stad ook nog eens neerkomt op genocide. Bovendien is het verboden om militair geweld te gebruiken dat geen onderscheid maakt tussen combattanten en de burgerbevolking. En het is algemeen bekend dat kernexplosies dat onderscheid niet maken. Rechters weigerden echter het recht toe te passen op de voorbereidingen die de Nederlandse overheid heeft getroffen om het gebruik van kernwapens mogelijk te maken. Anders gezegd, rechters weigerden voorbereidingshandelingen voor het plegen van nucleaire massamoord op genocidale schaal als zodanig te toetsen aan de van toepassing zijnde wettelijke normen. Terwijl rechters diezelfde normen wel toepassen op individuele burgers die betrokken zijn geweest bij oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid, onder meer omdat grondstoffen werden verkocht voor de productie van gifgas of omdat wapens werden geleverd die tegen de burgerbevolking zouden worden gebruikt.

 

De kritiek van mr. Stelling vonden de Deken van de Haagse orde van advocaten en de Raad van Discipline een advocaat onwaardig en dus wilden zij dat hij zijn beroep nooit meer zou mogen uitoefenen. Hem werd daarom een beroepsverbod opgelegd. Een onwelgevallige waarheid over rechterlijke gedragingen moest worden onderdrukt. En zo werd ook de vrijheid van meningsuiting tot in het merg aangetast.

Mr. Stelling ging bij het Hof van Discipline in Utrecht in hoger beroep tegen de beslissing van de Raad van Discipline. Uiteraard in de eerste plaats omdat die beslissing inhoudelijk niet deugde. Volgens de Grondwet kan uitsluitend de wetgever beperkingen stellen aan de vrijheid van meningsuiting. De wetgever heeft de meningsuiting van advocaten niet verdergaand beperkt dan de beperkingen die voor iedere willekeurige burger gelden, zoals het verbod van belediging, laster of smaad. De Deken en de Raad van Discipline waren daarom niet bevoegd om in te grijpen op grond van de meningsuitingen van mr. Stelling.

In de tweede plaats werd het hoger beroep gebaseerd op de bewuste schendingen van procedurele voorschriften door de Raad van Discipline. Het ging daarbij om voorschriften die een eerlijke en onpartijdige behandeling van een tuchtzaak beogen. Die schendingen waren van dien aard, dat volgens vaste jurisprudentie de beslissing van de Raad van Discipline nietig was. Dit laatste houdt in dat de behandeling van een zaak van begin af aan over moet worden gedaan door een andere rechter.

De nietigheid van de beslissing van de Raad van Discipline wilde mr. Stelling bij wijze van preliminair verweer direct bij het Hof van Discipline aan de orde stellen. Een dergelijk verweer houdt in dat een zaak niet inhoudelijk hoeft te worden behandeld. Het Hof stond op 18 november 2016 echter niet toe dat mr. Stelling die zitting zou benutten voor uitsluitend het voeren van preliminair verweer. Het Hof wilde ook de inhoudelijke bezwaren behandelen. Dit hoewel het voor iedere rechtgeaarde jurist volkomen duidelijk was dat de beslissing van de Raad nietig was en de zaak zou moeten worden teruggewezen. De beslissing van het Hof duidde er dan ook op dat het Hof voorbij wilde gaan aan de evidente nietigheid van de beslissing van de Raad. Het Hof toonde zich zodoende vooringenomen, hetgeen voor mr. Stelling  aanleiding was een wrakingsverzoek te doen.

Wraking is een procedure bij de rechtbank, die bedoeld is om de onpartijdigheid van een rechter te beoordelen. Iemand die partij is in een rechtszaak, moet ervan op aan kunnen dat de rechter in die zaak onpartijdig is. Een rechter moet objectief kunnen oordelen. Als er redenen zijn om aan te nemen dat een rechter vooringenomen is, kan degene die daar nadeel van denkt te kunnen ondervinden die rechter wraken. Die wraking wordt dan beoordeeld door een meervoudige kamer van de rechtbank, waarin de gewraakte rechter geen zitting mag hebben. Constateert die wrakingskamer dat de gewraakte rechter zich vooringenomen heeft getoond of de schijn van vooringenomenheid heeft gewekt, dan wordt de gewraakte rechter vervangen.

Op 10 april 2017 werd dit wrakingsverzoek afgewezen door de wrakingskamer van het Hof. Opmerkelijk was dat de wrakingskamer feitelijk niet beoordeelde of de gronden die door mr. Stelling en zijn advocaat mr. Willem Jebbink waren aangevoerd, inderdaad duidden op vooringenomenheid of de schijn van vooringenomenheid hadden gewekt. Bovendien bepaalde de wrakingskamer dat een volgend wrakingsverzoek van mr. Stelling niet zou worden behandeld. De wrakingskamer baseerde dit op de aperte onwaarheid dat door hem al eerder vruchteloos op eenzelfde grond zou zijn gewraakt.

Omdat de wrakingskamer van het Hof op grond van een evidente onjuistheid aan mr. Stelling de mogelijkheid had ontnomen om bij een nieuwe blijk van vooringenomenheid opnieuw te wraken, werd de wrakingskamer verzocht de wrakingsbeslissing te corrigeren. De wrakingskamer weigerde die correctie echter en koos zodoende bewust voor bedrog.

Naar aanleiding van deze bedrieglijke afwijzing van het verzoek om de wrakingsbeslissing te corrigeren, heeft mr. Stelling op 23 mei 2017 een aangifte van valsheid in geschrifte tegen leden van het Hof  ingediend en op dezelfde datum een persbericht doen uitgaan.

Op 19 juni 2017 vond een laatste marathon zitting  van bijna 4 uur plaats bij het Hof van Discipline in Utrecht.

Voor alle aanwezigen was het al snel duidelijk dat ondanks de duur van de zitting en de gedegen pleidooien van mr. Jebbink en mr. Stelling, deze laatste weinig kans had om zijn  beroep nog langer te kunnen uitoefenen.

Op 9 oktober 2017 heeft het Hof in hoger beroep de eerdere uitspraak van de Raad van Discipline dan ook bevestigd. Per 11 oktober 2017 mag mr. Stelling zich niet langer advocaat noemen en kan hij niet meer in die hoedanigheid optreden.

Op 12 oktober 2017 is op website ravage-webzine.nl het weerwoord van mr. Stelling te lezen en hier een nadere toelichting.

Het is triest dat advocaten gestraft worden als ze kritiek durven te geven op de Deken, Raad-  en Hof van Discipline en dat advocaten die willens en wetens rechters besodemieteren en daarmee de rechtsgang moedwillig saboteren niets te vrezen hebben.

En het is navrant dat een advocaat die zich jarenlang heeft ingezet voor de strijd tegen kernwapens wordt getroffen door een beroepsverbod kort nadat de meerderheid van de leden van de Verenigde Naties het Verdrag inzake het Verbod van Kernwapens heeft aanvaard. Een verdrag waarin met zoveel woorden wordt gezegd dat ieder gebruik van kernwapens in strijd is met het internationaal humanitair recht en daarom verboden is. Dat een advocaat van het tableau wordt geschrapt vanwege zijn kritiek op rechters die niet wilden uitspreken dat voorbereidingen voor nucleaire massamoord en genocide misdadig zijn, terwijl de Nobelprijs voor de Vrede net was toegekend aan de non-gouvernementele organisatie ICAN, die zich heeft ingezet voor de totstandbrenging van het verbod van kernwapens.

 

Relevante stukken van de tuchtzaak tegen mr. Stelling zijn gepubliceerd op

http://www.eerherstelmeindertstelling.nl/ .