Wraking: de slager die zijn eigen vlees keurt.

Ir. Alfred Mol werd door zijn ex-werkgever KTI BV (nu Technip Benelux BV) vanaf 1980 tot heden met procedures in NL en USA lastig gevallen, omdat hij met zelf ontwikkelde software voor zich zelf was begonnen. Zie: https://alfred-mol.vpweb.be/

KTI verweet hem dat hij geheime know how had gestolen maar Mol kon aantonen dat hij gebruik had gemaakt van een open Italiaanse bron. Op vraag van de Kort Geding rechter mr. EJ Numann, bij KG 93/677 moest eiser ook toegeven, dat ook eiser nog niet over deze beweerde, geheime know-how kon beschikken ten tijde van dat Mol werkte bij KTI. De kort geding rechter mr. EJ Numann deed ten onrechte voorkomen alsof Mol wel geheime know-how had misbruikt. Een en ander wordt bevestigd door middel van de Affidavit van mr. Huib Mars

Van 1980 – 1990 had Mol weinig aan te merken op de gang van zaken. Vanaf 1993 blijkt er een partijdige, vijandige houding van de rechters van Arrondissementsrechtbank, Hof en Hoge Raad te zijn, alhoewel eiser KTI na 12-13 jaar procederen nog geen verkrijgen van auteursrechten heeft kunnen aantonen. Bijgevolg een bewijsopdracht voor Mol en grove vertraging door het Hof in Den Haag. NB De vijandige houding kan wellicht verklaard worden met behulp van het Epiloog van prof. AA Quaedvlieg in AMI 2006 P161 bij de zaak Technip vs Goossens. Quaedvlieg meldt “dat de Nederlandse rechter blijkt een reflex van afkeuring te hebben waar oud-werknemers hun oud-werkgever beconcurreren” en dat deze “startende concurrenten hebben niettemin aanspraak op een vrije uitoefening van beroep en bedrijf”. Ja, ja, maar niet in Den Haag zo lijkt het…….

Toen bleek dat mr. Fasseur-van Santen van het Hof in Den Haag de voortgang jarenlang bewust traineerde heeft Mol dit College twee keer gewraakt en ook nog eens één kort geding gebruikt om de leden van dit Hof te laten vervangen door rechters, die wel wilden afronden. Zowel de twee wrakingspogingen als het kort geding werden afgewezen.
Echter bij de behandeling van zijn klacht bij het Europese Hof van de Rechten van de Mens (EHRM) over het traineren werd door de Staat direct toegegeven, dat deze rechtsgang onacceptabel was. De Staat wilde schikken, maar dat wilde Mol niet. Immers als je schikt voor een schamel bedrag (€ 10.000 geboden…), dan geef je ook je rechten op schadevergoeding op.
Uiteindelijk besliste het EHRM in juni 2009 dat de wetgeving en de rechtsgang in Den Haag ernstig te kort schoot op dit punt. De Staat werd bevolen Mol € 22.000 (en niet €10.000 zoals het NRC berichtte) te betalen en te zorgen voor aanpassing van de wetgeving. Dit betekent dat er in NL geen gesloten stelsel van rechtsmiddelen is, zoals juristen toch ten onrechte stellen.

De beslissing van het EHRM toont ook aan dat het lage scoringspercentage van 4% bij wraken misleidend is. Immers bij deze “roemruchte” case werd wraking twee maal afgewezen, terwijl het EHRM juist expliciet de NL wetgeving en rechtspraak op dit thema veroordeelde. De wrakingscommissies blijken (uiteraard) niet meer te zijn dan de slager die zijn eigen vlees keurt. What a shame als je bedenkt dat mr. Frits Bakker van de Raad voor de Rechtspraak recent in de Volkskrant een brief publiceert, dat NL volgens de WJP enquête als topper is beoordeeld……..en de RvdR recentelijk zelf schoorvoetend heeft moeten toegeven dat de vraag terecht is welke waarde je aan dit onderzoek mag hechten.

In 2012 is een studie met betrekking tot verbetering van de wrakingswetgeving geproduceerd door juristen van Erasmus en Universiteit van Utrecht. Echter in 2018 is er nog steeds geen aanpassing van de NL wetgeving met betrekking tot de wrakingspocedure.
Waar is het wachten op ? Ondertussen gaan de wrakingscommissies gewoon verder…..

Op 14 februari 2018 werd ir. Mol bij Café Weltschmerz geïnterviewd door mr. Paul Ruijs.