Over ervaringen in de rechtbank

Toon Peters: “Ik verbaas me soms over de onnozelheid bij sommige rechters”

Michel Klompmaker, directeur Risk & Compliance Platform Europe

Als platform hebben we al eerder de nodige kanttekeningen geplaatst hoe bepaalde zaken in de praktijk uitpakken als onschuldige burgers verstrikt raken in de (on-)gecontroleerde macht van de overheid en de rechtspraak. Kritiek uitoefenen op de rechtspraak is daarbij niet gepast. Zij is immers onafhankelijk en opgeleid om recht te spreken. Dat gebeurt gelukkig in het overgrote deel van de rechtszaken. Maar er zijn ook juridische missers die voor een middelbare scholier met gezond verstand duidelijk zijn. Waarom dan zo krampachtig vasthouden aan het eigen gelijk van de beroepsgroep en de personen die innige banden hebben met de rechterlijke macht? Bij toeval kwam de zaak van Toon Peters onder onze ogen, het hele dossier. Tijd voor een interview met hem om het een en ander nader uit de doeken te doen.

Eigenlijk gaat het om een banale, bijna alledaagse rechtszaak over alimentatie. Geen moeilijke klus op het eerste gezicht lijkt ons. Vertel iets over het begin van de zaak.

Toon Peters: “Het is inderdaad erg simpel. Ik zal eerst even ingaan op hetgeen aan de rechtszaak voorafging. Ik ben 9 jaar getrouwd geweest en op een gegeven moment wilde mijn ex scheiden en zij wilde het onderste uit de kan halen aan alimentatie en de rechter wees het toe. Eind 2011 ben ik officieel gescheiden en ik betaalde partneralimentatie en de studiekosten van mijn stiefdochter. Ondertussen trok een nieuwe partner, de heer Steinbusch, vice-president van een divisie bij een multinational bij mijn ex in. In april 2012 is Steinbusch officieel gescheiden van zijn vrouw na een huwelijk van 30 jaar. In maart 2012 verhuist mijn ex samen met Steinbusch naar een nieuw adres in Heerlen. Ik heb in 2013 een rechercheur ingeschakeld en die constateerde samen met de huismeester dat mijn ex samenwoonde met Steinbusch. Vervolgens schakelde ik een advocaat in om stopzetting te vorderen van de partneralimentatie op grond van artikel 1:160 van het Burgerlijk Wetboek. Begin 2014 heb ik nog een rechercheur ingeschakeld en die constateerde dat voor maart 2012 Steinbusch al samenwoonde met mijn ex, op een ander adres in Heerlen.”

Als je inderdaad al die bewijzen hebt, dan kun je die toch voorleggen aan de Rechtbank en dan kunnen ze die getuigen toch onder ede verhoren?

Toon Peters: “Dat heb ik ook gedaan, maar de goedgelovige Maastrichtse rechter sloot in zijn beschikking van 15 maart 2016 betreffende alimentatie niet uit dat Steinbusch en mijn ex als goede vrienden onder één dak woonden. Ik ben toen in hoger beroep gegaan omdat ik het niet eens was met de uitspraak.”

Begrijpelijk, dan kom je vervolgens bij het Gerechtshof in Den Bosch terecht. Hoe is dat afgelopen?

Toon Peters: “Op 13 april 2017 is die zaak uiteindelijk geregeld, waarbij ik mijn geldelijk verlies genomen heb van in totaal zo’n 100.000 euro aan onverschuldigde alimentatiebetalingen, advocaat- en rechercheurskosten. Met ingang van 1 mei 2017 betaal ik dan ook definitief geen partneralimentatie meer. Maar wat ik niet heb kunnen verwerken is dat het gerecht andermaal om de tuin is geleid door verklaringen die pertinent onjuist waren en die terzijde gelegd hadden moeten worden.”

Vervolgens ben je een procedure gestart tegen de heer Steinbusch omdat hij meineed gepleegd zou hebben.

Toon Peters: “Dat klopt. Ik vind het namelijk te bizar voor woorden dat iemand die tot in november 2018 blijft ontkennen dat hij samenwoont met mijn ex zomaar dit kan verklaren onder ede, terwijl hij nota bene in 2017 officieel met mijn ex getrouwd is en samen op één adres woont. De raadsheren van het Bossche Hof lieten zich tijdens een artikel 12 Sv procedure eind 2018 ter zitting door deze van meineed beschuldigde persoon, de heer Steinbusch, wijsmaken dat hij geen relatie heeft onderhouden met een gescheiden vrouw, terwijl de beklaagde en die vrouw toen reeds ruim één jaar wettig gehuwd waren. Al eerder tijdens een bevraging onder ede had de beklaagde namelijk een rechter in Maastricht bijna drie kwartier in het ootje genomen, waardoor mijn ex, waarmee hij ook nog aantoonbaar samenwoonde, dus jarenlang onterecht alimentatie bleef ontvangen. Tijdens de zitting in 2018 heb ik de raadsheren met nadruk gewezen op een ambtsinstructie, die inhoudt dat bij bewezen meineed celstraf opgelegd dient te worden. In het ondertekende arrest is daar met geen woord over gerept.”

Heb begrepen dat je aan de President van het Gerechtshof Den Bosch op 25 februari 2020 daarover een brief hebt geschreven. Wat was in het kort de inhoud van die brief?

Toon Peters: “Klopt, over deze gerechtelijke dwaling is een klacht ingediend bij de president van het Bossche Hof, maar deze gaf ”niet thuis”. Ik weeg nu mijn woorden, maar ik heb sterk de indruk dat men dankzij goede relaties met de rechters in dit land probleemloos en straffeloos kan en mag liegen. Waarheidsvinding is dan opeens ‘een gevaar op de weg’ en wordt dan maar overgeslagen. Een van de betreffende raadsheren werd overigens onlangs benoemd tot plaatsvervangend advocaat-generaal bij de Hoge Raad. Het roept vragen op als een rechter die zo objectief de fout ingaat benoemd wordt tot advocaat-generaal bij de Hoge Raad. De nieuwe president van de Hoge Raad, Dineke de Groot, is over de blooper van deze raadsheer geruime tijd geleden ingelicht, maar hoe dat binnenskamers is ontvangen, is klaarblijkelijk ook geheim van de Raadkamer. Mevrouw De Groot zei tijdens haar maidenspeech op 2 november 2020: “Op de vraag wat mijn agenda is voor de periode van mijn ambtstermijn is het korte antwoord: voor mij staat centraal dat het vertrouwen in de rechtspraak behouden blijft en verder wordt bevorderd.” Tja, ……misschien zou mevrouw De Groot de hand eens in eigen boezem moeten steken door te beginnen met kritisch te kijken hoe ze zelf omgaat met klachten over rechters als het vertrouwen in de rechtspraak haar zo aan het hart ligt.”

Voel je je niet af een toe een soort Don Quichot?

Toon Peters: ”Ik blijf me inzetten voor een eerlijke en rechtvaardige rechtspraak. Zie mij meer als een vastberaden strijder in dit verband die niet opgeeft, want, en nu citeer ik de titel van een boek van Mr. Meindert Stelling: ‘Eens zullen ze ons gelijk geven‘ en daar houd ik me aan vast.”