Relatieve en absolute waarheid en de rechtspraak
In het elektronisch journaal van de Nederlandse rechtspraak van de 21e eeuw, Hollandpromote.com (9 augustus 2021) geeft Prof.Dr.ir. Anton F.P. van Putten een beschouwing over relatieve en absolute waarheid en de rechtspraak.
SAMENVATTING[1]
Martin Heidegger (Duits filosoof,1889-1976); ‘de verschijningsvorm van de waarneming is niet ‘het zijn’ van die waarneming’. Op ontstellende wijze is in de afgelopen jaren duidelijk geworden, dat de rechtspraak in Nederland niet is wat het lijkt. Een totaal demasqué van alle maatschappelijke geledingen, de politiek, de uitvoerende ambtenaren heeft het ware gezicht van de rechtstaat getoond.[2]
In de rechtspraak gaat het voortdurend en alleen om feiten, informatie en de juistheid daarvan. Alle door de rechter genomen beslissingen zijn gebaseerd op de op dat moment beschikbare informatie en feiten. De stelling is: In iedere uitspraak zit niet alleen een tijdsbepaling, maar ook een stuk onzekerheid. In dit onderzoek wordt een uitgebreid overzicht gegeven van de relaties informatie, kennis en waarheid, waarbij ook de onvermijdelijke persoonlijke kenmerken een rol spelen. Een rechter dient volgens de artikelen 23 – 26 Rv recht te spreken volgens het bestaande wettelijke referentiekader, doch de praktijk vertoont grote afwijkingen. Onderscheid zal worden gemaakt tussen relatieve waarheid gebaseerd op afspraken (consensus) of interpretatie en absolute waarheid gebaseerd op natuurwetten.
[1] Rapport Tweede Kamer: ‘Ongekend onrecht’, 17 december 2020
[2] Dit artikel is een verbeterde uitgave van een eerder verschenen artikel uit 2017
Wat u niet in de kranten leest 
Geef een reactie