Markeerpunt

In De Beekdaeler van 7 december 2021 verscheen een artikel van de vaste columnist mr. J.J.A. Jetten over het  afscheid van Angela Merkel en hoe Mark Rutte afscheid zou kunnen nemen:

Het was een sobere maar strakke militaire taptoe, waarmee Angela Merkel na 16 jaar onafgebroken bondskanselier van Duitsland te zijn geweest, afscheid nam. Bij onze oosterburen is een Große Zapfenstreich (dichtdoen van de tap) al sinds de 16^e eeuw een eervol markeerpunt. De traditie wil, dat de scheidende bij die gelegenheid zelf de muziek mag kiezen die gespeeld wordt. Het verbaast niemand dat zij had gekozen voor het oude koraal “Großer Gott, wir loben Dich”. Dit religieuze lied wordt in Duitsland al eeuwenlang gezongen of gespeeld en de vader van Angela was dominee. Zelf is ze al sinds haar 15^e jaar lid van de Evangelisch Lutherse kerk. In ons land is de melodie bekend onder de tekst “Moeder, onze kraai is dood” en als je in aanmerking neemt dat hier haar politieke kraaienmars werd gespeeld, kon het nauwelijks beeldender. Ook speelde de harmonie “Für mich soll’s rote Rosen regnen” van de nooit vergeten actrice en zangeres Hildegard Knef. Een verrassing was haar keus voor het nummer van de Duitse punklegende Nina Hagen: “Du hast den Farbfilm vergessen” Dat de kleurenfilm vergeten is, is jammer, want Merkel is vaak te zien geweest in een rode blazer en bovendien sluit ze een kleurrijke politieke loopbaan af. Ik heb haar nooit eerder met punk in verband gebracht. Waarschijnlijk heeft Nina Hagen, die bijna even oud is als Merkel en in 1976 uit de DDR vluchtte, een voorbeeldfunctie voor haar vervuld, maar daarover bestaat geen zekerheid. Het lied speelt zich af in het kiesdistrict van de bondskanselier, de Hiddensee, een eiland in de Oostzee. Angela Merkel werd in Hamburg (West-Duitsland) geboren, maar ging met haar ouders mee naar de DDR toen haar vader daar als predikant beroepen werd. Ze bleef er tot de val van de Berlijnse muur in 1990. Het grappige is, dat haar huwelijk met Ulrich Merkel, een medestudent scheikunde, in 1982 na vijf jaar reeds op de klippen liep, maar dat ze zijn achternaam altijd is blijven voeren. Voor haar huwelijk heette ze namelijk Kasner. In december 1998 trouwde zij met de Berlijnse hoogleraar scheikunde Joachim Sauer, maar diens achternaam heeft zij nimmer willen dragen. Nu is Sauer voor een politicus geen geweldige naam (die Trauben sind zu sauer), dus bleef het bij de naam Merkel, ofschoon haar tweede huwelijk met Sauer wel in stand bleef. Haar man blijft echter graag in de anonimiteit en dat maakt het zuur wellicht zoet. Ulrich Merkel klom uiteindelijk eveneens op tot hoogleraar scheikunde en aangezien Angela zelf in 1986 promoveerde tot doctor in de scheikunde heeft het in haar leven wel om de chemie gedraaid.

Zij heeft altijd een bijzondere chemie gehad met de ongehuwde Mark Rutte, reeds 11 jaar minister-president van ons land. Toch twee totaal verschillende personen. Rutte is een softie. Hij heeft geschiedenis gestudeerd en is parttime leraar maatschappijleer. Hij duikt graag weg als er problemen opdoemen, om vervolgens met een smile tevoorschijn te komen als ze zijn opgelost. Merkel knipt grote problemen op in kleine, overzichtelijke partjes en lost ze daarna zelf op. Toch zei Rutte nog deze maand dat hij de samenwerking met de bondskanselier vanaf de eerste dag als aangenaam, vriendschappelijk en constructief had ervaren. Anders dan Silvio Berlusconi en Donald Trump die haar bloed wel konden drinken. Rutte en Merkel hebben het ambt lang volgehouden, maar het verschil met Merkel is, dat zij het juiste moment heeft gekozen om met opgeheven hoofd te vertrekken en Rutte dat juiste moment al lang voorbij heeft laten gaan. Net als Poetin, Xi, Loekasjenko, Erdogan en de Engelse queen zit hij vastgeplakt op zijn zetel en weet van geen ophouden, terwijl een aanvaarde motie van afkeuring daar allang aanleiding toe heeft gegeven. Sigrid Kaag sprak: “Hier trek ik een grens”. Het woord mark komt van het Oudnederfrankisch woord “marka” (grens). Een kabinet Rutte IV is een grens te ver. Hij moet het aan een andere VVD-er overlaten om dat te leiden, dan is de formatie meteen rond.

Afgelopen vrijdag stond er in NRC-Handelsblad een paginagroot artikel van Philip Huff, dat getiteld was: “Mark Rutte moet weg”. De foto waarop de weglopende premier is afgebeeld, zegt genoeg. Ze hadden er net zo goed een afbeelding bij kunnen plaatsen van Unilever en Koninklijke Shell die ondanks of dankzij de protectie van de VVD er toch voor kozen om uit Nederland te vertrekken. Huff schrijft:  “Nog vier jaar Rutte is meer dan ongelukkig, het is fataal. Nederland heeft behoefte aan een ander soort leider. Iemand die nederiger is en meer in verbinding staat met het land. Iemand die uit zijn bubbel kan treden en niet een heel land gevangen houdt in zijn verwoestende bubbel. Het is tijd om te verdwijnen en niet meer terug te komen.” Dat is even andere koek dan bij het afscheid van Merkel. Hier ontbreekt de chemie en dat is zuur. Misschien is het lied van Corrie Konings  “Huilen is voor jou te laat” wel passend om te spelen bij het vertrek via de achterdeur van Mark Rutte.

Jacques